Ανακοίνωση της ΚΟΕ για τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο λιμάνι του Πειραιά

ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

ΝΑ ΑΚΥΡΩΘΕΙ ΤΩΡΑ

Η ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΜΕ ΤΗΝ COSCO

Ο μακροχρόνιος αγώνας για να μην περάσει το ξεπούλημα του λιμανιού του Πειραιά έχει μπει στην πιο κρίσιμη φάση του. Είναι γνωστό ότι η σύμβαση που υπέγραψε η κυβέρνηση Καραμανλή με την Cosco είναι γεμάτη παρανομίες προκειμένου να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση και να υπηρετηθεί η κινεζική εταιρία και όσοι παίρνουν μίζες από αυτήν. Ότι είναι μια αποικιοκρατική σύμβαση και προδιαγράφει ακόμα ένα σοβαρό χτύπημα στα εργασιακά δικαιώματα και τις θέσεις εργασίας. Η σύμβαση με την Cosco είναι με λίγα λόγια καταστροφική για τους εργαζόμενους, το λαό και τη χώρα και πρέπει να καταργηθεί άμεσα. Είναι αλήθεια ότι το δρόμο τον έστρωσε η μετατροπή του ΟΛΠ σε ανώνυμη εταιρία, η μετοχοποίηση και η κατάργηση του αποκλειστικά δημόσιου ελέγχου του λιμανιού. Εκείνο που σήμερα είναι το κρίσιμο και αποφασιστικό είναι να ενωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις με βάση το στόχο και το αίτημα της άμεσης κατάργησης της αποικιοκρατικής σύμβασης.

Μπορεί η σύμβαση να καταργηθεί; Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αναφέρεται στις δυσκολίες που έχει αυτό. Καταρχήν όμως θα πρέπει να επιβεβαιωθεί αν ισχύουν ακόμα όσα έλεγαν προεκλογικά τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Αν ισχύουν αυτά που έλεγε η κα Σουρή ως εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ για θέματα ναυτιλίας πριν έξι μήνες στο συνέδριο της ΟΜΥΛΕ ότι «η κυβέρνηση προχώρησε στη σύναψη μιας κυριολεκτικά αποικιοκρατικού χαρακτήρα σύμβασης» και ότι «αδιαφορώντας για το δημόσιο συμφέρον, προχώρησε σε μία σκανδαλώδη συμφωνία». Αν ισχύουν όσα έλεγε την ίδια περίοδο στη βουλή ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ ο κος Παπουτσής ότι η συμφωνία λειτουργεί κατά του δημόσιου συμφέροντος. Αν ισχύουν όσα έλεγε ο κος Καρύδης ως γραμματέας του Τομέα Εμπορικής Ναυτιλίας του κόμματος σε συνέντευξή του τρεις μέρες πριν τις εκλογές ότι «η σύμβαση παραχώρησης είναι βλαπτική και λεόντειος για το ελληνικό δημόσιο» και ότι «το ΠΑΣΟΚ θα εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες -και υπάρχουν πολλές- και σε νομικό και σε πολιτικό επίπεδο ώστε να υπάρξει ριζική και σε βάθος επαναδιαπραγμάτευση, που θα αγγίζει τον πυρήνα και τη φιλοσοφία του νόμου της παραχώρησης». Θα πρέπει ακόμα να επιβεβαιωθεί το νόημα των δηλώσεων του ίδιου του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου όταν μετά τη συνάντηση με τον Κινέζο πρόεδρο τον περασμένο Νοέμβριο έλεγε: «Είχα την ευκαιρία να επαναλάβω την πάγια θέση του ΠΑΣΟΚ για τις στρατηγικές υποδομές και το πώς εμείς τις βλέπουμε για την πατρίδα μας».

Αν τα παραπάνω είχαν πραγματική ισχύ και δεν ειπώθηκαν για άλλούς λόγους, αν η σημερινή κυβέρνηση θέλει να υπερασπίσει το δημόσιο συμφέρον καταργώντας τη σύμβαση που καταψήφιζε και καταδίκαζε ως τώρα και απλά αντιμετωπίζει νομικές και τεχνικές δυσκολίες τότε προκύπτουν τα παρακάτω ερωτήματα:

1. Γιατί η νέα κυβέρνηση δεν εξέφρασε από την πρώτη στιγμή καμιά ουσιαστική πολιτική θέση για το θέμα; Λένε ότι δεν μπορούσαν να λύσουν το θέμα από την πρώτη μέρα. Γιατί όμως δεν επανέλαβαν οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης και ο νέος πρωθυπουργός την «πάγια θέση τους για τις στρατηγικές υποδομές» και άρα έστω την πολιτική βούληση να υπερασπιστούν το δημόσιο συμφέρον και να μην εφαρμοστεί η βλαπτική συμφωνία; Γιατί μιλάνε μόνο για τις «δυσκολίες της επαναδιαπραγμάτευσης».

2. Γιατί και νομικά δεν κινείται άμεσα η κυβέρνηση υπέρ της κατάργησης της σύμβασης αντί να προεξοφλεί τις όποιες δυσκολίες; Είναι δυνατόν να μην μπορεί η ίδια η κυβέρνηση της χώρας να κάνει τίποτα για να υπερασπίσει το λαό και τους εργαζόμενους από μια τέτοια επιζήμια σύμβαση; Γιατί από την πρώτη στιγμή παραιτείται από το δικαίωμα να κάνει αυτό που θα έπρεπε να είναι βασικό καθήκον της;

3. Γιατί επιμένει η κυβέρνηση να λυθεί η απεργία των λιμενεργατών και οποιαδήποτε συζήτηση να γίνει αφού θα έχει εγκατασταθεί η Cosco στο λιμάνι; Δεν σπρώχνει έτσι στη ντε φάκτο κατοχύρωση μιας επιζήμιας για το δημόσιο συμφέρον συμφωνίας;

4. Αν, όπως ισχυρίζονται οι κυβερνητικοί παράγοντες, οι όροι της συμφωνίας έχουν δέσει χειροπόδαρα την κυβέρνηση με ρήτρες και πρόστιμα που θα πρέπει να καταβληθούν σε περίπτωση μη εφαρμογής μιας διάτρητης σύμβασης τότε πως είναι δυνατόν να επιλέχτηκε και να συνεχίζει να είναι στην κρίσιμη θέση του υπουργού παρά τω πρωθυπουργώ ο κος Παμπούκης, το νομικό γραφείο του οποίου συμβούλευε την Cosco και δούλεψε για να επιβληθούν αυτοί οι βλαπτικοί για το δημόσιο συμφέρον όροι;

Τα ερωτήματα αυτά δεν μπορούν να μένουν αναπάντητα. Δεν είναι πρωτοφανές στα διεθνή χρονικά να κινηθεί μία κυβέρνηση ενάντια σε μια βλαπτική και διάτρητη συμφωνία, να επιδιώξει την κατάργησή της. Εκείνο που χρειάζεται είναι η πολιτική βούληση να δοθεί κόντρα με τα συμφέροντα, η πολιτική βούληση να ακολουθηθεί μια πορεία έξω από τα στενά όρια του νεοφιλελευθερισμού που θεωρεί βάρος τη δημόσια περιουσία και χρυσό κανόνα την ιδιωτικοποίηση.

Την βούληση αυτή όμως την έχουν οι εργαζόμενοι και μπορούν να επιβάλουν την ακύρωση της συμφωνίας. Η αποφασιστική στάση τους δείχνει ότι δεν είναι ο μόνος δρόμος η υποταγή και η θυσία των νεότερων και των μελλοντικών εργαζομένων έναντι κάποιας πρόσκαιρης «εξασφάλισης» ορισμένων. Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί μέχρι να πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων η αποικιοκρατική σύμβαση. Σε αυτό τον αγώνα οι απεργοί έχουν δυνατούς συμμάχους και πρέπει να τους βρουν όλους δίπλα τους: Τους εργαζόμενους στα λιμάνια όλης της χώρας. Τους εργαζομένους σε όλους τους κλάδους. Τους νέους που τους ετοιμάζουν για σύγχρονα σκλαβοπάζαρα. Τα μικρομεσαία στρώματα που δεν εκπροσωπούνται από τον κάθε Μίχαλο και κανένα συμφέρον δεν έχουν από το ξεπούλημα του λιμανιού. Το λαό του Πειραιά που έχει κάθε λόγο να παλέψει για δημόσιο λιμάνι. Όλο το λαό που έχει ανάγκη από νίκες περισσότερο από ποτέ. Την Αριστερά που ο ρόλος της είναι αποφασιστικά και ενωτικά να στέκεται δίπλα σε όλους τους εργαζόμενους. Άμεσα απαιτείται η επέκταση του αγώνα, ώστε να αγκαλιάσει όλους τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Η έκφραση με κάθε τρόπο της συμπαράστασης όλων είναι απαραίτητη. Για τη νίκη των εργαζόμενων και της απεργίας. Για ένα δημόσιο λιμάνι που θα λειτουργεί με ισχυρή τη θέση των εργαζόμενων και κοινωνικά κριτήρια.